آگهی تا کی کند روشن چراغ خویشتن

عالمی را کشت اینجا در سراغ خویشتن

رفت ایامی که غیر از نشئه ام در سر نبود

می خورم چون سنگ اکنون بر دماغ خویشتن

همچو شمع کشته دارم با همه افسردگی

اینقدر آتش که می سوزم به داغ خویشتن

پا زدم از فهم هستی بر بهشت عافیت

سیر خویش افکند بیرونم ز باغ خویشتن

روشنان هم ظلمت آباد شعور هستی اند

نیست تا خورشید جز پای چراغ خویشتن

این بیابان هر چه دارد حایل تحقیق نیست

گر نپوشد چشم ما گرد سراغ خویشتن

تا گره از دانه وا شد ریشه ها پرواز کرد

کس چه سازد دل نمی خواهد فراغ خویشتن

هر چه گل کرد از بساط خاک هم در خاک ریخت

بادهٔ ما ماند حیران ایاغ خوبشتن

محرمی پیدا نشد بیدل به فهم راز دل

ساخت آخر بوی این گل با دماغ خویشتن